Από τα αρχαιότατα χρόνια και ως το Μεσαίωνα, η άμυνα μιας χώρας εναντίον των επιδρομέων ήταν κυρίως τα τείχη που την κύκλωναν. Τα τείχη αυτά χτιζόντουσαν, συνήθως με τη βοήθεια των σκλάβων και των αιχμαλώτων που συλλαμβάνονταν στις μάχες. Οι μηχανικοί όμως ανήκαν απαραίτητα στο στενό περιβάλλον του άρχοντα ή του βασιλιά, που κυβερνούσε τη χώρα. Τέτοιοι πασίγνωστοι μηχανικοί, ήταν ο Αθηναίος Αριστόβουλος- ένας από αυτούς που έχτισαν τα μεγάλα τείχη του Πειραιά- ο Λαυσάκος, που ήταν στενός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και ο Ναρσής, που υπηρετούσε κοντά στο Λέοντα το Σγουρό. Όταν ο τελευταίος, κυνηγημένος από τους Φράγκους κλείστηκε στον Ακροκόρινθο, ο Ναρσής του πρότεινε ένα σχέδιο φρουρίου, που έγινε αμέσως δεκτό. Το χτίσιμο του κράτησε ολόκληρο το χρόνο και όταν τελείωσε, αποδείχτηκε πράγματι ότι ήταν απόρθητο. Στα τείχη του φρουρίου ο Ναρσής έκανε και μία καινοτομία εκπληκτική για την εποχή του. Σε ορισμένα σημεία, τοποθέτησε μερικούς μυστικούς σωλήνες από κεραμόχωμα, που έφταναν χωρίς να φαίνονται, ως κάτω στα υπόγεια, τα οποία χρησίμευαν για φυλακές. Όταν κανείς λοιπόν, βρισκόταν στις επάλξεις του πύργου, από εκεί ψηλά μπορούσε να ακούσει από μέσα από τους σωλήνες, ό,τι λεγόταν στους αιχμαλώτους, που ήταν κλεισμένοι εκεί. Ήταν να πούμε, ένα είδος <<μικροφώνου>> της εποχής του. Τότε όμως τα έλεγαν <<ωτία>>.
Τη φράση αυτή τη βρίσκουμε ακόμα στην όπερα του Μπετόβεν <<Φιντέλιο>>. Εκεί υπάρχει το τραγούδι των φυλακισμένων που τελειώνει με τη φράση: <<Έχουν και οι τείχη αφτιά>>.
