Για ποιον λόγο ζηλεύεις;

Rijksmuseum Amsterdam

Η ρίζα δεν είναι η ίδια η ζήλια. Αγαπάς μια γυναίκα, αγαπάς έναν άντρα. Θέλεις να σου ανήκει ο άντρας ή η γυναίκα, από φόβο ότι μπορεί αύριο να βγαίνει με κάποιον άλλον. Ο φόβος του αύριο καταστρέφει το σήμερα σου και είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν κάθε μέρα καταστρέφεται εξαιτίας του φόβου για το αύριο, αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος πρόκειται να αρχίσει να ψάχνει για άλλη γυναίκα, επειδή εσύ του έχεις καθίσει στο σβέρκο. Και όταν αρχίσει να κοιτάζει για άλλες γυναίκες ή αρχίσει να βγαίνει με άλλη γυναίκα, εσύ θεωρείς ότι η ζήλια σου έχει αποδειχθεί σωστή. Στην πραγματικότητα

Η ιδέα της επιτυχίας

Η ιδέα της επιτυχίας βασανίζει συνεχώς τους περισσότερους ανθρώπους. Η ιδέα της επιτυχίας, το ότι πρέπει να πετύχεις, είναι η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας. Το να πετύχεις, σημαίνει να αγωνίζεσαι και να ανταγωνίζεσαι με όλα τα μέσα- δίκαια και άδικα, δεν έχει σημασία. Και αν πετύχεις, αν οι πάντες μπορούν να δουν ότι είσαι επιτυχημένος, τότε δεν έχει καμία σημασία ο τρόπος με τον οποίο έφτασες στην επιτυχία. Η επιτυχία αλλάζει την ποιότητα όλων των άδικων πράξεων σου. Η επιτυχία μετατρέπει τα άδικα μέσα που χρησιμοποίησες σε καλά. Το μόνο θέμα λοιπόν είναι το πόσο έχεις πετύχει. Πόσο κοντά έχεις φτάσει στην κορυφή. 

Ο θάνατος

 Πολλοί άνθρωποι λένε ότι έχουν δει το θάνατο. Έτσι νομίζουν..., το θάνατο μπορούν να τον δουν μόνο όταν βρίσκονται σε βαθύ διαλογισμό-εκεί που ο θάνατος σβήνει όπως σβήνει το σκοτάδι όταν έρχεται το φως. Οι πάντες όμως πιστεύουν ότι έχουν δει το θάνατο, επειδή έχουν δει κάποιον να πεθαίνει. Το να δουν κάποιον να πεθαίνει, δεν σημαίνει πως έχουν δει και το θάνατο, γιατί δεν μπορούν να δουν αυτό που συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο που πεθαίνει. Ο άνθρωπος απλώς αλλάζει σπίτι, μετακινείται από αυτό το σώμα, σε ένα άλλο σώμα.

 Από τη στιγμή που η συνειδητότητα-η οποία είναι η ίδια του η ζωή-φεύγει από το σώμα, το σώμα είναι νεκρό. Το σώμα είναι φτιαγμένο από νεκρά πράγματα, από υλικά πράγματα. Η συνειδητότητα όμως που ακτινοβολεί μέσα μας, μέσα σε όλα εκείνα που αποτελούν το σώμα, είναι εκείνη που το κάνει να δείχνει ζωντανό. Και αυτό είναι κάτι που όλοι το γνωρίζουμε. Όταν είμαστε στεναχωρημένοι, όταν είμαστε λυπημένοι, δείχνουμε λιγότερο ζωντανοί. Ενώ όταν είμαστε χαρούμενοι, όταν είμαστε γελαστοί, όταν βρισκόμαστε μέσα στην ευδαιμονία, δείχνουμε περισσότερο ζωντανοί.

 Η ζωή έρχεται από τις εσωτερικές πηγές του είναι μας - και η ζωή είναι αιώνια. Για αυτό τον λόγο και ο θάνατος είναι ανύπαρκτος, δεν έχει καμία υπόσταση, δεν υπήρξε ποτέ. Είναι απλώς μία αλλαγή την οποία δεν μπορούμε να τη δούμε με τα μάτια μας.