Παλαιότερα οι μανιάτικες βεντέτες ξεκλήριζαν ολόκληρες οικογένειες. Η εκδίκηση ωστόσο, επιτρεπόταν σε τρεις κυρίως περιπτώσεις. Στη δυσφήμηση, στην απιστία και στο φόνο. Σκότωνε κανείς εκείνος που τον κατηγορούσε άδικα. Ο σύζυγος σκότωνε τη γυναίκα του, αν δεν του ήταν πιστή, σκότωνε ο πατέρας ή ο αδελφός την κόρη ή την αδελφή του, που με τη διαγωγή της ντρόπιαζε την οικογένεια, σκότωναν επίσης και το διαφθορέα. Τέλος, έπρεπε να πάρει κανείς εκδίκηση για ένα φόνο, οποιαδήποτε και αν ήταν η αιτία του. Έτσι η έχθρα τραβούσε από γενιά σε γενιά και είχε δημιουργηθεί το μανιάτικο έθιμο, που θυμίζει τη βεντέτα των Κορσικανών. Γιατί η έχθρα δεν έπαυε ούτε μετά την εκδίκηση. Η οικογένεια που δοκίμασε την εκδίκηση, δεν είχαν δικαίωμα αλλά καθήκον, έπρεπε να το εκπληρώσει οπωσδήποτε παρόλα τα εμπόδια, που μπορούσε να συναντήσει. Διαφορετικά ατιμαζόταν. Από το σκληρό αυτό έθιμο έμειναν και οι φράσεις <<Θα πάρω το αίμα μου πίσω>>, <<μου χρωστά αίμα>>, <<θα μου το πληρώσεις το αίμα του>> και πολλές άλλες που λέγονται σε ανάλογες περιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου